Wie helpt mij?

‘Het gaat veel beter met me,’ appt een minderjarige jongen aan de jeugdombudsman. ‘Ik heb weer een eigen plek om te wonen!’ Zo enthousiast als hij nu is, zo down was hij een paar maanden geleden. Toen stond er een wanhopige en verwarde tiener op de stoep bij de ombudsman. Hij slaapt dan al een tijdje bij de daklozenopvang. Een jeugdinstelling zou hem de deur uit hebben gezet na ruzies en moeder wil hem niet terug in huis. Dan zijn er ook nog schulden en medische problemen. ‘Hoe kom ik hier uit? Dit is toch geen leven meer? Wie helpt mij?’

Uit het verhaal blijkt dat de afgelopen jaren veel instanties met hem bezig zijn geweest. Op de vraag wat de hulpverlening op dat moment nog voor hem doet, zegt hij. ‘Geen idee. Ik weet echt niet wat ze van plan zijn.’ De situatie is te meer zorgwekkend, omdat de jongen al een keer in een kliniek is opgenomen met ernstige depressieve klachten.

De jeugdombudsman besluit om snel een netwerkberaad te organiseren. In acute noodsituaties is werken aan een oplossing belangrijker dan achterhalen wat er in het verleden allemaal is fout gelopen. Instanties waar hij de laatste tijd mee te maken heeft gehad, krijgen een uitnodiging. Het wordt druk aan tafel. De hulpverleners vertellen elkaar hoe ze met de jongen aan het werk zijn geweest. Zo ontstaat een beeld van wat er allemaal speelt en waar openingen zijn voor een oplossing.

Het netwerkberaad maakt afspraken over het vervolg. Alles gebeurt uiteraard met instemming van de jongen. De jeugdregisseur van de gemeente ziet toe op de afstemming en uitvoering van de afspraken. Met voorrang wordt gewerkt aan nieuwe plek om te wonen. En dat lukt, zo blijkt uit het enthousiaste appje.

Stadskrant nr. 8 / 02-09-2020