Onderdak voor Milan (19)

Bijna tien professionals willen allemaal het beste voor de jonge Haagse inwoner Milan. Maar starre regels maken het erg moeilijk. Het gaat hier om de beruchte overgang van 18- naar 18+.

Milan (19) begint zijn leven net weer beter op orde te krijgen als zijn moeder komt te overlijden. Hij staat er ineens alleen voor en moet op zoek naar nieuwe woonruimte. Voor zelfstandig wonen is het eigenlijk nog te vroeg. Hij kan maar weinig huur betalen en dreigt op straat te komen staan. De moeder van een vriend heeft een gezinshuis voor jongeren. Milan mag daar het ‘crisisbed’ gebruiken. Dat is uiteraard tijdelijk. Het liefst zou hij er blijven.

En dan wordt het ingewikkeld. Wie neemt de zorg op zich? En uit welk potje moet dat betaald worden? Het gezinshuis is een voorziening van de Jeugdzorg, maar als 19-jarige valt Milan onder de zorg voor volwassenen (Wmo). Hij zou zich eigenlijk bij het Daklozenloket moeten melden.

Ondertussen raken steeds meer ambtenaren, casemanagers en andere hulpverleners bij de zaak betrokken. De gemeente wil de opvang wel tijdelijk vergoeden, maar voor welk tarief? Zou hier verlengde hulp op grond van de Jeugdzorg mogelijk zijn? Of moet het Daklozenloket elders een plek regelen?

Na een tijd weet niemand nog wie aan welke oplossing werkt en welke toezeggingen er zijn gedaan. Dan besluit de schoolmaatschappelijk werker van het ROC de zaak voor te leggen aan de Jeugdombudsman. Milan heeft bovenal rust en zekerheid nodig om zijn leven weer op te pakken. Hij heeft inmiddels gesprekken met een psycholoog.

De Jeugdombudsman besluit tot een interventie en dringt bij alle instanties aan op een snelle oplossing in het belang van Milan. Het resulteert erin dat hij voorlopig in het gezinshuis kan blijven (de gemeente betaalt). Tegelijkertijd start er een aanvraag voor beschermd wonen (Wmo-zorg). Drie maanden later wacht hij helaas nog steeds op een definitieve woonplek.

Column in de Stadskrant van 5 juli 2023